Postojao je u Drivuši jedan zid, koji je bio zamišljen da bude dio jedne kafane, prve u starom dijelu naselja. Idejni tvorac toga zida bio je jedan stariji čovjek, većini drivušana nepoznat, koji se u tom zanatu isprobao u maloj sali društvenog doma, pripremajući i prodavajući drivušanima tursku kafu i neke jeftine napitke. Vlasnik tog zidića nakon određenog vremena se više nije pojavljivao, i zidić je ostao tu da prkosi kišama i snjegovima, ljetnim žegama i zimskim mrazevima, danima i noćima, a prije svega kao uspomena na jedno doba kada se Drivuša gradila i sve više poprimala izgled varošice.

Na zidiću su najviše “visili” besposleni pojedinci i grupe omladine, izvodeći raznorazne šale i dogodovštine, prepričavajući zgode i nezgode koje su se dešavale u Drivuši, i pravili jedni drugima razne smicalice. Mnoge anegdote tu su ispričane, mnoge istinite, kao i neistinite priče, ugledale su na tom zidiću svjetlo dana.

Ove priče su slike Drivuše i drivušana, album koji će čuvati uspomene na jedno mjesto, u kome su živjeli sretni, veseli i zadovoljni ljudi.